Naisip ko
Since bagong salta sa ibang
bansa, kami kami na din ang naging magkakaibigan..
Ang galing
talaga mag adapt ng mga pinoy, iba level pag makipag ugnayan (tagalog na
tagalog hehe);
kasi minsan ung boss ko dito sabi, magkakilala na ba
kayo sa pinas, tanong nya sa akin tungkol sa bagong guro na galing sa
ibang state na kakahire lang, sabi ko, hindi, now ko lang na meet hehe..
parang ang dating kasi palagi e matagal na kakilala... o siguro ako
lang un hahaha...
Aba,
So balik sa kwento, ayun kasi ung mga mapipili mong maging
kaibigan dito sa America, sila na kasi ung tatayong pamilya mo e... kasi
kayo kayo lang dito, wala ang mga tunay na kapamilya at kamag anak...
Dito pag sa trabaho, kahalubilo ko mga ibang lahi, since hindi na ako
nagtuturo ngayon, mas madami na tao ang nakakasalamuha ko pero hanggang
trabaho lang.
Pag sa bahay na at weekends, mga pinoy na ulit mga
kahalubilo, nakakangarag kasi na ibang lahi pa din..
Let's all cherish our friends, wherever we are.
Friends will come and go.
They will always have something to teach, they will always have something that we could learn from.
We may have good or bad experiences with them, we may even need to let them go to their own good or decide to choose to stick with the ones we are most comfortable with, but nonetheless, they have served their purpose or let us allow them to do so.
One day we will just realize that it was all for a reason.
Kakatuwa mga nagi naming kaibigan na hanggang ngayon limang taon na mula unang dating namin dito sa bansa na ito... ay kaibigan pa din..
Dito sa America, hindi lang kayo basta kaibigan, salamat sa pagiging kapamilya.
 |
| visit me here too! |